τελέσεργος

ὁ, Α

τελεσιουργός* («Διὸς τελεσέργου», επιγρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. τελεσ- τού σιγμόληκτου ουδ. τέλος + -εργος (< ἔργον*), πρβλ. φίλεργος].